Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

μια βροχή που ξέπλυνε τη λύπηση κι έμεινε η ρίμα και η θύμηση






Έρχονται στιγμές που τα λόγια στερεύουν και οι λέξεις χάνουν το νόημα.
Εκείνες τις στιγμές –και μόνο- κλονίζεσαι και συνειδητοποιείς , αν παρατηρείς από μακριά πως σε κάθε πάροδο σε περιμένει ίσως ένα αύριο τελείως διαφορετικό από εκείνο που έχεις σκηνοθετήσει φανταστεί και ονειρευτεί..
ζούμε χωρίς να είμαστε προετοιμασμένοι για τίποτα και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα πάντα… το μεγαλύτερο πόνο..τη βαρύτερη απώλεια…..
Εφήμερα προβλήματα χωρίς «λύσεις», για να μάθουμε -και ίσως να μη το μαθαίνεις αν δε το βιώσεις - ότι όλα είναι τόσο απλά ,σκληρά  προσγειωμένα και μη δεδομένα.
Αναίτια γεγονότα στη μοίρα του τυχαίου σκορπάνε πόνο.
Τη χαρά συνήθως την επιλέγεις. Τη θλίψη όχι.
Δεν υπάρχει χρόνος.
Το άγνωστο του επόμενου δευτερολέπτου μπορεί να αλλάξει τον κόσμο του καθένα μας για πάντα…
Γι’ αυτό όσο κοινότυπο και θεωρητικά γενικό και αν ακούγεται..ας χαμογελάσουμε συχνότερα..
πριν  κλάψουμε αληθινά..

Σ.Μ