Πωλούνται δάκρυα

photo by Σ.Μ

-Πωλούνται δάκρυα, άκουσα.

-Όχι ευχαριστούμε, έχουμε τα δικά μας, απάντησε και της έριξε ένα διερευνητικό βλέμμα. Μια ματιά από εκείνες τις διαπεραστικές που σου ρίχνουν μόνο οι άνθρωποι που σε ξέρουν καλά και σε αγαπάνε, προσπαθώντας να βρουν τι τρέχει με σένα.

-Ποια δικά μας καλέ, αφού εσύ δεν κλαις ποτέ.

-Ε άσε με τώρα, τι  πωλούνται δάκρυα, πάνε αγόρασε καμιά καπελαδούρα καλύτερα, από εκείνες τις ψάθινες. Κάνει ήλιο κορίτσι μου και θα καείς πάλι και θα γκρινιάζεις.

-Ε  να, γι αυτό σου λέω, να πάρουμε και λίγα δάκρυα, με τόσο ήλιο που έρχεται θα στεγνώσω, και τι θα κάνω μετά ? Πως θα κλάψω  μετά ?Ή μάλλον, ξέρεις κάτι, δε θα αγοράσω, θα μου δώσεις εσύ τα δικά σου δάκρυα.

-Εγώ δεν κλαίω, εσύ το είπες, άσε με.

-Μάθε μου και μένα, έλα μάθε μου. Έλααα

-Τι να σου μάθω παιδί μου? Να μην κλαίω, μάθε μου. Και να μη με νοιάζει, να, και αυτό να μου μάθεις. Ά, και να μη με πειράζει.

-Τι να μη σε νοιάζει και να μη σε πειράζει? Τι μου λες? Γιατί δεν κάθεσαι  να φας το παγωτό σου και όλο ψάχνεις κορίτσι μου? Τι ψάχνεις πάλι σ εκείνα τα μπαούλα στην αποθήκη?

-Τα χρώματα ψάχνω, για να σου τα δείξω.

-Ποια χρώματα? Δε μ αρέσουν τα χρώματα, κλείσε σ ε παρακαλώ το κόκκινο μπαούλο, κοίτα τι βγαίνει από μέσα. Θυμός! Αγανάκτηση άγχος οργή ένταση κόκκινο, κόκκινο, αντίδραση κόκκινο, φωνές, ουρλιαχτά, χαρές, χοροί, καλέ κάτσε φρόνιμα, σταμάτα να χοροπηδάς και κλείσ’ το επιτέλους!

-Όχι, δε το κλείνω δε το κλείνω, κόκκινοοο, κόκκινο, επιθυμίες πάθη, τραγούδια καυγάδες, ένταση, τρέξιμο, ανυπακοή, έλα έλα και συ, γέμισε το δωμάτιο ενέργεια δε το βλέπεις? Πφφ σήκω βρε παιδί μου από το πρασινό καφέ χαλί, θα τη χαρείς αργότερα τη γή σου.

-Πατάω γερά τα πόδια μου εδώ. Δε θέλω να σηκωθώ , θα με παρασύρει το κύμα όλων αυτών των πραγμάτων , όλων αυτών των αλλόκοτων που βγήκαν από το κόκκινο μπαούλο σου.

-Αχχχ, τι ξενέρωτος, πάντα ξενέρωτος ρε παιδί μου, πφφφ. Πώς κάνεις έτσι, θα το κλείσω! Αααα…το βρήκα!! Θα ανοίξω το μπλέ! Ηρεμία δεν ήθελες?

-Μα κάθισε φρόνιμα, πρέπει υποχρεωτικά να ανοίξεις κάτι?

-Ναι , πρέπει πρέπει πρέπει. Ααααα, κοίτα τι ωραίο το μπλε μπαούλο! Πόπο και οι μουσικές του! Ταξίδι  ολόκληρο στη θάλασσα και τον ήλιο. Μμμμμ….λα λα λα λα λα, γαλήνη, απογεύματα, δειλινά και ξυπνήματα, νηνεμία, ηρεμία και μπλέ ώρα,,και ύπνος!

-Δέ θέλω να ηρεμήσω, δεν έχω κάτι για να θέλω να ηρεμήσω κορίτσι μου. Κλείσε το μπαούλο και κατέβα επιτέλους από το σύννεφο.

-Δε θέλω να κατέβω, δε θέλω να καθίσω στο χαλί σου, δε θέλω να πατήσω στη γη πως το λένε. Το βρήκα! Έλα να χορέψουμε! Θέλεις να χορέψουμε? Αχ πές μου πως θέλεις να χορέψουμε, πες ναι ναι ναι!

-Δε θέλω να χορέψω.

-Ε, οκ βρε αδερφε, να τραγουδήσουμε τότε.

-Γιατί να τραγουδήσουμε χορωδία είμαστε?

-Πφφφ, μα τι θα κάνουμε λοιπόν. Να παίξουμε? Ναι ναι να παίξουμε μουσική και να σου διαβάσω το αγαπημένο μου βιβλίο.

-Αχχχ , γιατί δε μ’ακούς, κάτσε ήσυχη. Θα χτυπήσεις. Θα χτυπήσεις και μετά θα κλαίς.

-Θα κλαίω, ορίστε, είδες? Εσύ το είπες. Δεν ήθελες να αγοράσουμε δάκρυα και τώρα θέλεις να με κάνεις να κλαίω για να μην αναγκαστείς να αγοράσεις γιατί είσαι τσιγκούνης. Ναι, αυτό είσαι. Γεροσκρούτζ. Αυτό είναι , το βρήκα.

-Γιατί τα λές τώρα αυτά. Εγώ να μη χτυπήσεις θέλω.

-Ξέρεις κάτι, μπορεί να έρθω να ξαπλώσω εκεί στο πράσινο λίγο μαζί σου, αλλά μη νομίζεις ότι θα προσγειωθώ τόσο εύκολα. Δεν υποχωρώ! Απλά για λίγο θα κάνω ότι είμαι σαν εσένα. Να έτσι, θα κάνω ότι δε με νοιάζει. Να ορίστε. Κλακ κλακ. Κλείνω και τα μπαούλα. Πάει και το κόκκινο πάει και το μπλέ. Ορίστε, σταμάτησαν και οι μουσικές και οι επαναστάσεις. Έλα λοιπόν, να συζητήσουμε για κάτι σοβαρό.

-Ωραία!

-Να πούμε για τα λουλούδια?

-Μα είναι σοβαρό θέμα τα λουλούδια?

-Πιο σοβαρό? Για τα δέντρα?

-Πφφφ!

-Οκ, για το δάσος! Λογικό να σου αρέσει το δάσος πιο πολύ γιατί  έχει και δέντρα και λουλούδια.

-Δεν είναι σοβαρά θέματα αυτά. Σοβαρά θέματα είναι η οικονομία, τα λεφτά, η πολιτική. Τόσα πράγματα γίνονται και συ μου ανοίγεις τα μπαούλα και αναστατώνεις όλο το χώρο. Συντονίσου επιτέλους. Πότε θα μεγαλώσεις. Δε το βλέπεις ότι έμεινες μόνη σου εκεί  πάνω? Κατέβα από το σύννεφο. Είσαι μόνη σου.

-Εσύ με άφησες μόνη μου, μαζί με κάποιους ξένους εδώ, που μένουν και κείνοι σε άλλα σύννεφα. Εσύ και όλοι οι άλλοι που φύγατε, και μας  κάνετε και κλαίμε και ρίχνουν βροχή το συννεφάκια μας. Και συνεχίζετε να μας  πληγώνετε και να μας τη σπάτε και να μας πιέζετε να υπακούσουμε, για να μη ξεραθεί αυτή η πολύτιμη γη σας. Και τώρα με τον ήλιο δε φοβάστε, γι’ αυτό δε μου αγοράζεις δάκρυα. Δε φοβάστε γιατί δε θα μας αφήσουν να στεγνώσουμε οι συμπεριφορές σας. Αλλά εγώ ξέρω τι θα κάνω, και βασικά αυτό είναι που θέλω να σου πω, και γι αυτό και σου αγόρασα εγώ μερικά δάκρυα.

-Μου αγόρασες? Για μένα? Τι να τα κάνω? Και τι δηλαδή θα κάνεις εσύ?

-Θα πλησιάσω στον ήλιο, το κανονίσαμε τις προάλλες. Θα πλησιάσω και θα εξατμιστώ. Θα εξατμιστώ και θα εξαπλωθώ παντού, να ζήσω επιτέλους ελεύθερη. Και θα δω και τόσα μέρη έτσι που θα παρασύρουν τους υδρατμούς μου οι αέρηδες.

Δε τη θέλω άλλο τη γήινη συνείδηση σας. Τη βαρέθηκα.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………….

-Έιι, ξύπνα, έφερα καφέδες!

-Μμμμμ, πόσο κοιμήθηκα;

-Λίγο.

-Μμμ, ονειρευόμουν όμως.Θα βουτήξουμε?

-Ναι, αμέ.

-Μπορώ να μείνω για αιώνες έτσι.

-Πώς;

-Έτσι κάτω από το δέντρο να ακούω τη θάλασσα και να κοιτώ τον ήλιο ανάμεσα από τα φύλλα. Και να βουτάω κάθε μέρα για πρώτο μπάνιο.

Αιώνες λέμε.

Δε την μπορώ άλλο αυτήν την πολύπλοκη καθημερινότητα, τη βαρέθηκα.

                Σ.Μ.