Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

Τι έχουμε κάνει και αξίζουμε τέτοια ηλιοβασιλέματα;

photo by σ.μ.

Περπατάμε σκυφτοί , κοιτάμε κάτω.
Γνωρίζουμε καλά τα πλακάκια αυτής της πόλης, τις κολλημένες τσίχλες και τα σπασμένα πεζοδρόμια.
Ααα, μη μου λες για πρόσωπα. Ξέρεις, δε θυμάμαι μωρέ πρόσωπα και ονόματα- δε συγκρατώ. Έχω τα δικά μου .
Περπατάω σκυφτή, κοιτάω κάτω.
Σκεφτόμαστε.
Το τώρα, το χθες, το αύριο. Το δικό μας τώρα το δικό μας χθες το δικό μας αύριο.
Γινόμαστε μικρόψυχοι και μαλώνουμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε ή που μισούμε για να χωρίσουμε τι?
Αν κάποιος μας χαμογελάσει γυρίζουμε από την άλλη. «Τι θέλει  τώρα ο περίεργος», σκεφτόμαστε.
Τα βράδια όταν σμίγουμε με φίλους αγαπημένους να πιούμε και να αγκαλιαστούμε εμμένουμε στις ιδέες μας και ξεχνάμε να τους πούμε πόσο τους αγαπάμε.
Το πρωί φεύγουμε για τη δουλειά χωρίς να χαμογελάσουμε. Φτάνουμε χωρίς να χαμογελάσουμε.
Πορευόμαστε.
Μόνοι αντίκρυ ή πλάτη στον ήλιο.
Με τα μάτια στραμμένα μέσα μας – σπάνια τριγύρω.
Κοιτώ μα δε βλέπω τι μου δείχνεις. Τι εννοείς και στέλνεις σινιάλο με τα τεράστια χέρια σου.
Τι θέλεις και σε θυμάμαι πάντα την ώρα που φεύγει η μέρα.
Τι θέλεις που εγώ δεν το θέλω και πως θα το βρω;
Τα πόδια μου ψάχνουν τα δικά σου κάτω από τα σκεπάσματα για να αισθανθώ πως δεν είμαι μόνη.
Καθώς κοιμάσαι σου ψιθυρίζω το σ’ αγαπώ που ο εγωκεντρισμός μου σου στέρησε το απόγευμα.
Καθώς κοιμάμαι ονειρεύομαι πως ανεβαίνω τη μαρμάρινη στριφογυριστή σκάλα.
Βγαίνω στην ταράτσα και μετράω τις κεραίες.
Προσπαθούμε να συνδεθούμε.
Τι περίεργο, εδώ ψηλά, ήσυχα και μοναχικά να προσπαθούμε να συνδεθούμε και κει χαμηλά να μας προσπερνούν τόσα ζευγάρια μάτια.
Και μεις να  κοιτάμε κάτω.
Να τες πάλι οι  κεραίες.
Σαν ανεμοδείκτες στραμμένοι εκεί που φεύγει η μέρα.
Τι έχουμε κάνει και αξίζουμε τέτοια ηλιοβασιλέματα;

Σ.Μ.