Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Mad World








All around me are familiar faces
Worn out places, worn out faces
Bright and early for their daily races
Going nowhere, going nowhere
And their tears are filling up their glasses
No expression, no expression
Hide my head I want to drown my sorrow
No tomorrow, no tomorrow
And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
I find it hard to tell you
'Cos I find it hard to take
When people run in circles
It's a very, very
Mad World
Children waiting for the day they feel good
Happy Birthday, Happy Birthday
Made to feel the way that every child should
Sit and listen, sit and listen
Went to school and I was very nervous
No one knew me, no one knew me
Hello teacher tell me what's my lesson
Look right through me, look right through me



Πραγματικά, γύρω μου συνεχώς γνωστά πρόσωπα περπατάνε βιαστικά, συναντιούνται για λίγο τα βλέμματα μας, «σ έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω» σκεφτόμαστε αστραπιαία με το στίχο του παλιού ερωτύλου-δεν σχολιάζω- τροβαδούρου και μετά γυρίζουμε το κεφάλι βιαστικά από την άλλη ακολουθώντας την αδιάσπαστη ροή της καθημερινότητα μας..Daily racesgoing nowhere.. Και λες, που τον ξέρω αυτόν που τον ξέρω, έχουμε συμπέσει πουθενά στο χωροχρόνο ή τον έχω δει στο φατσοβιβλίο, καταλαβαίνετε, είναι και αυτό το δίλλημα πια. Τρέχει λοιπόν ο κόσμος, τρέχει να προλάβει..τη τράπεζα, το ραντεβού , το φούρνο , το τρένο, το μοναδικό ανοιχτό φαρμακείο, την ουρά στο ικα, στη δεή..στο ασανσέρ, σε κάνει και στην άκρη με το χέρι καμιά φορά για να περάσει, γιατί βλέπετε η δουλειά του ( ικα, ασανσερ, δεη , γραφείο ή οτιδήποτε) είναι σίγουρα πιο σημαντική από τη δική σου. Όπως εκείνη η ευγενέστατη κυρία, που συνάντησα προχθές σε κεντρικό δρόμο της πόλης που ζω, μάλλον πεζοδρόμιο , και το τονίζω γιατί όσοι μένουν εδώ γνωρίζουν το πρόσφατο ενδιαφέρον για καλλωπισμό των δρόμων μέσω διαπλάτυνσης των πεζοδρομίων και δημιουργίας πάνω τους ποδηλατοδρόμων –λέμε τώρα. Δε θα αναφερθώ στις πλαστικές ανθοστήλες που «κοσμούν» τις λάμπες του ίδιου δρόμου, γιατί θα προσβάλω το ίδιο το κίνημα kitsch. Έλεγα λοιπόν για εκείνη τη στιγμή που ανέμελη περπατώ κρατώντας στο πλάι το ποδήλατο και χαζεύω μια βιτρίνα όταν μια υπερσπaστικότατη φωνή έρχεται από το υπερπέραν (θα μπορούσε αλλά δυστυχώς ήταν πίσω μου) –

-Άντε κοπελιά με το ποδήλατο στο δρόμο – έχουμε να περάσουμε (να σημειώσω εδώ ότι είχε τουλάχιστον 2 μέτρα δίπλα να περάσει, και πατούσε και τον ποδηλατόδρομο)

-και μεις έχουμε να σταθούμε, απάντησα ανεπιτυχώς, ξαφνιασμένη

Αν η ηλικία της δεν ήταν προχωρημένη θα έλεγα ότι κάνουν πάρτυ οι ορμόνες και ίσως να τη συμπονούσα τη γυναίκα, αλλά αντικρίζοντας το γεμάτο από στριμενοσύνη πρόσωπο και τις σακούλες με τα μαρούλια και τα αυγά στα χέρια και ενώ το ανθρωπάκι μέσα μου έκανε χειρονομίες έβριζε και κλωτσούσε, άρχισα να γελάω μέχρι που μπήκε στην είσοδο της επόμενης πολυκατοικίας και χάθηκε στη βιασύνη της κοιτώντας με, με ξινίλα. Με το παράδειγμα αυτό φυσικά δε θέλω να προσβάλω κανέναν, εξάλλου η γυναίκα μπορεί να είχε προβλήματα , να είχε μαλώσει με τον άντρα της, να ψόφησε η γάτα της κτλ κτλ, απλά δε μου άρεσε ο τρόπος και απλά δε μου άρεσε γενικώς.

Anyway, μετά πέρασε μια μέρα ή και δύο και είχα ξεχάσει την κυρία (έτσι νόμιζα) και έπαιξε στο ραδιόφωνο τυχαία το mad world και σκέφτηκα πάλι την κυρία ( κόλλημα ) αλλά και άλλες κυρίες και κυρίους μικρής ή μεγάλης ηλικίας που τρέχουν τρέχουν all day busy και ανησύχησα πως όλοι μπαίνουμε σιγά σιγά σαυτή τη κατηγορία ..και πως μια μέρα θα γίνω σαν αυτή τη κυρία (συνεχίζεται το κόλλημα ) και μετά ανατρίχιασα και stop.

Γενικά , λοιπόν, πανζουρλισμός, και πάνω και κάτω , και μέσα και έξω και περα και δώθε και τώρα και μετά τρέχει ο κόσμος τρέχει και δε φτάνει, κορνάρει βρίζει, φωνάζει, σπρώχνει στο λεωφορείο, σπρώχνει στην ουρά και ενώ ξεκινάς ανέμελος μια νέα μέρα, φτάνεις στη δουλειά με τα νεύρα τσατάλια. Και μέσα σόλο αυτό έρχεται και η αλκυόνα, η τιμωρημένη από το Δία κόρη του Αιόλου , και γεννάει.


Λίγο αργά βέβαια αλλά καιρός ήταν , για να φορέσουμε λίγο και τα γυαλιά ηλίου μας, βρε αδερφέ. Ξεχύθηκε ο κόσμος στα cafes και τα bars και τα οινοφαγοποτεία – ναι ναι όλοι αυτοί οι βιαστικοί – και έλεγα και γω , τι ωραία τώρα θα γελάσει λίγο το χειλάκι τους. Αλλά μάταια, μπαίνεις στο ασανσέρ, και στη καλημέρα σου , ο άλλος γυρνά τη πλάτη και κοιτιέται στον καθρέφτη. Εκτός δλδ του ότι δε λέει μια καλημέρα κι ας πέσει κάτω, μπαίνει και μπροστά να μη μπορείς εσύ να διορθώσεις το τσουλούφι που πετάει.

Μα τη αλαζονεία! Από μικρή, διατυμπάνιζα πως δεν ανέχομαι την υποκρισία, χωρίς καν να αντιλαμβάνομαι καλά καλά το νόημα της λέξης, αλλά η αλαζονεία, είναι πλέον ανώτερη ενόχληση και σαν να μη φτάνει αυτό, υπάρχει παντού, σε κάθε έκφανση της ζωής. Έχουμε έτσι την αλαζονεία του πλούσιου στον φτωχό, του ψηλού στον κοντό, του δυνατού στον αδύναμο, του αδύνατου στον παχουλό, του νέου στο γέρο αλλά και αντίστροφα του σοφού γέρου στον ξεροκέφαλο νέο, του καλού μαθητή έναντι του κακού αλλά και του μάγκα στο φλώρο, η αλαζονεία της bmw στη Nissan, των μπισκότων Παπαδοπούλου στα Αλλατίνη, της μερέντας στη νουτέλα, του αλατιού στο πιπέρι, του λιονταριού στη τίγρη, του σκαθαριού στο μυρμήγκι, Η αλαζονεία της μέρας στη νύχτα, της άνοιξης στον χειμώνα, του σκύλου στη γάτα, του καθηγητή στον μαθητή, του δεξιού στον αριστερό και αντίστροφα, του ολυμπιακού στον παναθηναϊκό και τούμπαλιν, του αθηναίου στον σαλονικιο, του έντεχνου στον μπουζοκοβιο, του μέταλλου στον ροκά, του πολιτευόμενου στον πολίτη, του υπουργού στον βουλευτή, του υγιή στον άρρωστο, του εργαζόμενου στον άνεργο, της θάλασσας στο βουνό, του ήλιου στη βροχή....παντού παντού σε οποιαδήποτε κατάσταση υπάρχει ένας κατά τρόπο τινά και υπό συνθήκες «κατώτερος», και κάποιος από πάνω να δείχνει αλαζονεία..και να ασκεί τη δική του εξουσία σ αυτόν το βιαστικό κόσμο με τον δικό του επινοημένο και μικρόψυχο χρόνο.

Mad world..εξάλλου τι είναι λογικό…και πως και γιατι



Καλή εβδομάδα και να θυμάστε τρέχει καλύτερα όποιος τρέχει.....ξυπόλυτος

Σ.Μ

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Λόγοι ή αιτίες


Είναι ίσως..

η μακρά διάρκεια παραμονής μακρυά από τη blogoσφαιρα ..που τα γεγονότα τρέχουν και άνθρωποι μικροί και μεγάλοι , απλοί και επιτηδευμένοι, ξανθοί και μελαχρινοί, λυπημένοι ή χαρούμενοι, γράφουν, σχολιάζουν, αναλύουν, συμμετέχουν, διαβάζουν και η ηδονή συμμετοχής σ’αυτο το διαδικτυακό μυστήριο

το καταπιεσμένο ψώνιο που ζητά χαραμάδες να αναδυθεί μπορείς να το αποκαλέσεις και ανάγκη ή και να είναι αυτή η εμπνευση όπως τη περιέγραψε ο Φ.Νίτσε: «Μια σκέψη περνά σαν αστραπή μέσα μας, φωτίζει καταναγκαστικά το νούμας και λέμε: αυτό ήταν, δεν είχα να επιλέξω.Είναι μια έξαψη που ξαφνικα το ίδιο αναλύεται σε ποταμούς δακρύων, και που μέσα τους περπατούμε, πότε ορμητικά και πότε αργοδιαβαίνουμε. Κάτι που ολοκληρωτικά μας συναρπάζει και κάνει το κορμί μας ν ανατριχιάζει και να μουδιάζει.Είναι σαν ένα ένστικτο ρυθμικών συνδυασμών που απλώνεται γύρω μας παίρνοντας χίλιες μορφές, και που μέσα του η αναγκαιότητα μιας παραφωνίας είναι το μέτρο για τη δύναη της έμπνευσης, ένα αντίβαρο στη πίεση της.»...ή τέλος πάντων κάπως έτσι

μπορεί να είναι τα όνειρα της Κυριακής ..και κάθε Κυριακής που σε περιμένουν χαμογελαστά με ανοιχτα φτέρα κάθε ξημέρωμα της για να καταλήξουν να καθονται ήρεμα και σκεπτικά στον καναπέ μαζί σου το απόγευμα μαζί με τον καφέ, ξεφυλλίζοντας εφημερίδα ή να κάνουν μαζί σου μια νυχτερινή βόλτα στη πόλη λίγο πριν κατεβάσεις τα πατζούρια . Η πληρότητα του απογέύματος που φεύγει, της εβδομάδας που τελειωσε..-παρότι ημερολογιακά και θεωρητικα η Κυριακή ειναι η πρώτη μέρα της εβδομάδας τη νοούμε πλέον σαν τελευταία- σαν μια στάση διακοπη από τον κυκλικό ρυθμό εξέλιξης των καθημερινών μας ασχολιών.Είναι τα κυριακάτικα απογεύματα που προσπαθείς να χορτάσεις τις τελευταίες στιγμές ανεμελιάς , η αχώνευτη πλην όμως περίεργη προσμονή για τη Δευτέρα που ξημερώνει, σαν να αρχίζει ένας νέος μικρός κύκλος επεισοδίων , εώς την επόμενη Κυριακή..με τα καινούρια όνειρα..και το εκ νέου δικαίωμα στην ανάπαυλα.

Ίσως είναι η εποχή μας.. ξέρετε τώρα, πολλοί από μας εκεί έξω αναζητούν να πιστεύουν ή αρεσκονται σαυτο, ή τελικά να είναι και η αδρή πραγματικότητα, ότι η εποχή μας είναι δύσκολη.Σίγουρα χρειάζεται ορισμό η έννοια της δυσκολίας και βέβαια πάντα εξαρτάται από ποια σκοπια θα το δεις και πόσο και πως αυτή η δυσκολία θα δαταράξει την εσωτερικη σου ισορροπία.Όπως και να έχει πάντως δε γινεται να μείνεις αμμέτοχος όταν τα μήκη κύματος συσσωρευμένης απογοητευσης αντιδρασης αδιαφοριας κτλ κτλ διαπερνουν τις μυικές σου στιβάδες. «Σε τέτοιες εποχές λοιπόν ακμάζει η τέχνη,και να περιμενεις πολλα απο δω και μπρος» όπως σωστα μου επισήμανε ένας φιλος την Παρασκευή το βράδυ.Ίσως να προκειται τελικα για μια απαντηση συμμετοχής στις δονήσεις του σημερινού γίγνεσθαι.

και για να μη μακρυγορώ -αν και μου είναι δυσκολο το λακωνίζειν απο γεννήσεως- είναι απλά άλλο ένα ιστολόγιο για όλους τους ανθρώπους όλες τις πράξεις τις επιλογές και καταστάσεις που άθελα τους ή μη ήθελαν θέλησαν και θέλουν να φύγουν για πάντα,και όπου πάντα τοποθετήστε ότι περνάει από το νού σας, από ταξίδια και όνειρα μέχρι στασεις ζωής και ιδεολογίες, εργασίες και φιλίες ή ακόμα και από τα ίδια τα χαρακτηριστικά του εαυτού τους..δηλώνοντας το ευθαρσώς και ευθέως, δείχνοντας δύναμη και διάθεση για αλλαγή ,της μέρας, της παρέας, της δουλειάς. της κοινωνίας,,του κόσμου όλου (ο απαραίτητος ρομαντισμός)...ΚΙ ΟΜΩΣ...αυτοί οι άνθρωποι οι συμπεριφορές, οι καταστάσεις, τα πάθη..είναι που συνήθως δε πάνε πουθενά...μιλάνε για την αλλαγή και δεν επιχειρούν την αλλαγή.

Για όλες τις επαναστάσεις που κερδίσαμε για τις αλλαγές που τολμήσαμε τις επιλογές που υποστηρίξαμε για τις φορές που θέλαμε «να φύγουμε για πάντα» και να δημιουργήσουμε το δικό μας θεατρικό ή και αληθινό σύνορο της ευτυχίας στο χθες το αυριο και το τωρα αλλά και για εκείνα που νομίζουμε πως χάσαμε ή αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε, όπως το χαμόγελο στα χείλη αγαπημένων,τη γεύση μιας κουταλιάς σαντιγυ με φράουλες, η πρωτη γουλιά καφέ και τη στιγμή που καταπίνεις η εκπνοή από τη πρώτη ρουφηξιά του τσιγάρου ..για τραγούδια ,μυρωδιες , στιγμές και καταστάσεις καθημερινής τάξης και αταξίας, ιδέες, πρότυπα και ωμή καθημερινότητα..απλότητα..

Γι αυτά και άλλα πολλά πουο χρόνος θα δείξει..καλως ήρθα και καλως σας βρήκα ή και κακώς αλλά ποιος νοιάζεται;

Υ.Γ:Ο τίτλος του blog είναι από ένα σύνθημα γραμμένο κάπου στο κέντρο της Αθήνας , αναρτημένο στη στήλη «δελτιο τοίχου», του περιοδικού μετρό κάπου το 2004-2005-για όσους θυμούνται, από τη μαριάνθη πελεβάνη, συνοδευόμενο από ένα κείμενο με ομόνυμο τίτλο που επηρέασε οριστικά τη σκέψη του τότε μπορεί ακόμα και του τώρα εγκεφάλου μου.

Για τις καθημερινές διεξόδους λοιπόν της ψυχής και του σώματος, γιατί ακόμα και ένα βλέμμα έξω από το παράθυρο ή μια αγκαλιά ή μια λέξη γραπτή ή προφορική μπορεί να είναι η πύλη για μια διέξοδο απο το κατασκευασμένο προφιλ μας.

Σας το παραθέτω. ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Αυτή τη φορά το καλοκαίρι φαίνεται να ήρθε τη κατάλληλη ακριβώς στιγμή. Ύστερα από ένα βαρύ και σκοτεινό από κάθε άποψη χειμώνα, αποπειράται να δώσει στα χρώματα τους άλλους ,τους φωτεινούς συμβολισμούς και στη ζωή, την άλλη, την ευεργετική της σημασία. Η αδιάκοπη ροή στη φύση ευτυχώς αδιαφορεί για τον δικό σου επινοημένο και μικρόψυχο χρόνο. Κι εσύ αναζητάς όσο ποτέ , ιδίως τώρα, κι όπως πάντα, διακοπή. Σαν ένα άνοιγμα, μια διέξοδο που οδηγεί σε μια άλλη πραγματικότητα, πέρα από τη δακτυλοδεικτούμενη. Θέλεις να φύγεις. Η κίνηση, σου δημιουργεί τη ψευδαίσθηση της αλλαγής. Ναι, να φύγεις, να φεύγεις από ότι δε σε κάνει καλύτερο, από ό,τι δεν έχει καρδιά. Να ανοίγεις νέους ελεύθερους ορίζοντες . Να πηγαίνεις αλλού, μέχρι εκεί που αντέχεις να θαυμάζεις. Και να φαντάζεσαι. έτσι έρχεσαι πιο κοντά στο άτοπο, στο μοναδικό αναγκαίο. Και μετά, επιστρέφοντας αλλιώτικος κάθε φορά από τη περιπλάνηση, να επιμένεις να ζεις με δέος αυτό που είσαι. Έτσι να είσαι πλήρης, πάντα έτοιμος και καινούριος, ανυπάκουος στο επιβεβλημένο, απείθαρχος στο μάταιο, απόλυτος στο άδικο, αθώος στο ψέμα, και δυνατός καθόλα.

Και να προσέχεις αυτούς που θέλουν να φύγουν για πάντα, γιατί συνήθως δε πάνε πουθενά…

«Να επιμένεις να ζεις με δέος αυτο που είσαι, να επιμένεις να ζεις με δέος αυτό που είσαι, να επιμένεις να ζεις με δέος αυτό που είσαι»..ταιριάζει με καθε βηματισμό ή τουλάχιστον έτσι το προσάρμοσα εγώ σιγοψιθυρίζοντας το απο τότε.

Πάω να λιαστώ, btw καλή κυριακή.

Σ.Μ