Ανακαλύψαμε μια πόλη, χαθήκαμε στα σοκάκια της και ζήσαμε ιστορίες από
ένα διαφορετικό μέλλον με διαφορετικά σπίτια και διαφορετικούς ανθρώπους…
Τα βράδια βαδίζω σε οικεία
μονοπάτια ή τα προσπερνώ βιαστικά με το αυτοκίνητο επιστρέφοντας από τη δουλειά
, και είναι το ίδιο όμορφα και διαφορετικά αγαπημένα..
και γίνονται εφόδιο οι αναμνήσεις για να χτίσεις ένα γαλήνιο και ομορφότερο
παρόν μέσα στη τόση απογοήτευση που περιβάλλει την καθημερινότητα μας..
Πιο χαμηλά..
Πιο χαμηλά..
Πιο χαμηλά..
Πιο χαμηλά..
Άδειασαν οι δρόμοι και είναι τόσο μαγικά να νιώθεις πως σ αυτή την
πόλη ζούνε και εργάζονται ακριβώς όσοι χωράνε.
Οι υπόλοιποι στριμώχνονται στις παραλίες , για μια θέση στην
ξαπλώστρα.
Έχει φρικάρει ο καιρός φέτος και δε το κόβω για μαύρισμα.
Έχει φρικάρει και ο κόσμος.
Λίγη ησυχία, έχω να σκεφτώ.
Ποιον κοροϊδεύεις?
Όχι, αλήθεια με ενοχλείς. Με ενοχλείς
έτσι που μιλάς, έτσι που κινείσαι στους χώρους γύρω μου , με αγχώνεις με
την υστερία σου, μου τη σπας να ξερνάς τη μιζέρια σου πάνω σε μένα που απλά
περιμένω στην ουρά να γεμίσω τη χαρτοσακούλα μου με ντομάτες όπως και συ.
Και η υπερβολική αυτοπεποίθηση σου με ενοχλεί, ο τρόπος που με
ποδοπατάς και με βρέχεις στην παραλία και ο τρόπος που νομίζεις ότι ξέρεις να
μιλάς για όλους και όλα.
Και πίνεις τσιγάρα στις συναυλίες μες στα μούτρα μου.
Με ενοχλείς που δεν ενοχλείσαι ρε γμτ..
και δε βγάζεις πια φωτογραφίες..
μόνο γκρινιάζεις για τα λεφτά
που σου χρωστάνε και για το κακό που βρήκε εσένα και τους δικούς σου, γιατί
φυσικά μέχρι εκεί φτάνει το αστείρευτο σου ενδιαφέρον.
Μου τη δίνεις που με προσπερνάς στο φανάρι καβαλώντας πεζοδρόμιο και
φουσκώνεις από υπερηφάνεια.
Και ο ενικός με τον οποίο
απαντάς στο δικό μου πληθυντικό.
Και χαίρεσαι που δεν ακούω πια
δεύτερο. Και δεν έμαθες ότι έκλεισε και ο «κατσέλης» και άλλοι 1500 στο δρόμο.
Και πρέπει να καθίσω δίπλα σου
στο λεωφορείο ή και στο παγκάκι.
Και να προσποιούμαι ότι δε με ενοχλείς.
Ότι δε με νοιάζει που
χρησιμοποιείς το δικό μου χώρο παρκινγκ για να βάλεις τα σκουπίδια σου, να
προσποιούμαι ότι αδιαφορώ που κυκλοφορείς στα μπαλκόνια με το σώβρακο και μου
χαλάς τη θέα.
Μου τη σπας που τρέχεις να μπεις στο ασανσέρ και να πατήσεις το κουμπί
μέχρι να ξεκλειδώσω την πόρτα πίσω σου.
Και το σκυλί σου με ενοχλεί που δε μ αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια. Και
η τηλεόραση, ειδικά η τηλεόραση. Και οι τσιρίδες που βάζεις στον άντρα σου και
τα πιάτα που σπάτε.
Και η χώρα σου με ενοχλεί, που με κοροϊδεύει στα μούτρα μου και με
κάνει να νιώθω άχρηστη περιτριγυρισμένη από άχρηστους.
Έχουν περάσει χρόνοι δέκα και δεν μπορώ να φτάσω στο αγαπημένο μου
παγκάκι γιατί κάνεις έργα και επισκευές.
Και με ενοχλείς.
Δε διαβάζεις κανένα βιβλίο, μόνο καλλωπίζεσαι για να εντυπωσιάσεις το
διευθυντή , και μένα δε μου αρέσουν τέτοιοι τύποι.
Όταν άνοιξε το θερινό σινεμά εσύ έτρωγες σουβλάκια στην καντίνα.
Τουλάχιστον να ερχόσουν στο πάρκο.
Μόνο αδέσποτα και ηλικιωμένοι με τα εγγόνια τους.
Και να περίμενες και συ για παγωτό μηχανής. Θα σε συμπαθούσα πιο πολύ,
στο λέω.
Και αν δε μου έσπαγες τόσο πολύ τα νεύρα μπορεί να σε λυπόμουν που δεν
ήξερες τι χρώμα πλακάκια να στρώσεις στο νέο σου σπίτι.
Άλλα εσύ με προκαλείς και πάλι ενοχλούμαι.
Δεν είμαστε πια φίλοι και με πειράζει που δε σε πειράζει όπως εμένα.
Ή στραβός ειν’ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε, και μόλις πάλι κόρναρες
με τόση βιασύνη..και είναι Κυριακή, ε..και μου τη σπας ρε φίλε ,στραβός είναι ο
γιαλός, πώς να το κάνουμε..
Και μου τη σπας ακόμα πιο πολύ που δε μπορώ να σου το πω, και να το
λύσουμε το θέμα γιατί σε συναντάω συνέχεια και σε έχω σιχαθεί και ο μόνος
τρόπος είναι να κλειστώ στο σπίτι μου, αλλά δε θέλω γιατί είναι καλοκαίρι και
γω το αγαπώ το καλοκαίρι και θέλω να πηγαίνω βόλτα και να πίνω μπύρα και να τρώω
λουκάνικο.
Και συνεχίζεις να κάνεις ότι γουστάρεις είτε είσαι πρωθυπουργός είτε ο
γαλακτοπώλης της γειτονιάς μου.
Και με στεναχωρείς, αλλά δεν μπορώ να σε μαλώσω και δεν ξέρω που θα
οδηγήσει όλο αυτό.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Μια μέρα θα συναντηθούμε και δε θα έχουμε τίποτα να πούμε. Μόνο θα
κοιταζόμαστε στα μάτια και θα νιώθουμε αμήχανα και ολωσδιόλου ακαταλαβίστικα.
Αθεράπευτα μόνοι και αθεράπευτα ρομαντικοί.
Και συ που μου τη δίνεις θα περάσεις από δίπλα και δε θα σου δώσω
σημασία.
Μια μέρα δε θα δίνω σημασία.
Δε θα δίνω σημασία.
Δε θα δίνω σημασία.
Δε θα δίνω σημασία.
Θα είμαι στον κόσμο μου.
Θα τρώω το παγωτό μου με σαντιγί και φράουλες και θα κοιτάζω αφηρημένα το απέραντο.
Και ίσως να πάψεις και να με ενοχλείς.
Γιατί δεν ξέρω αν στο πα, αλλά τώρα
ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙΣ.
