Η άνοιξη τελειώνει, το κεφάλι μου πονάει και η αλήθεια ποτέ δε φάνταζε τόσο τρισδιάστατη.

photo by σ.μ.

Φύσαγε διαφορετικά ο αέρας  σήμερα. Θύμιζε κάτι από τον άνεμο του Ιουνίου στα νησιά .Και ο ήλιος διαφορετικά.  Μπαινόβγαινε στα σύννεφα. Και πονοκεφαλιαστήκαμε.

Όσο και αν σε κάψει ο ήλιος στο πρόσωπο όσο και φυσήξει ο αγερας τα μούτρα σου δε σε είδα να χαμογελάς, παρά να περιφέρεσαι πάλι μίζερος με τη μάσκα της απογοήτευσης και την ξύλινη γλώσσα της κινδυνολογίας να καρτερεί.

Πόση παρακμή να αντέξει η αισθητική μας..

Ευτυχώς παράλληλοι δρόμοι οδηγούν στο λιμάνι και κει κάποιοι φιλιούνται παραδομένοι στον έρωτα και κάποιοι τραγουδάνε- μακάρι όχι για να φανούν αλλά για να νιώσουν .Κάποιοι άλλοι κρυμμένοι σε μια στοά αναμοχλεύουν γεύσεις και θύμησες με μπύρα και κρασί.

Όλα τα κείμενα και τα βιβλία φάνηκαν  ίδια και ίδια . Γέμισε η ελλάδα λογοτέχνες και στοχαστές. Γέμισε και φασίστες αριστεροδεξιόφρονες. Ίσως να μην είχε αδειάσει και ποτέ τελικά.

Που να ακουμπήσω να πιω τον καφέ μου..

Καλοκαίριασε αγάπη μου- και συ ακόμη να βγάλεις αυτό το  μπουφάν . Και τα δερμάτινα παπούτσια με τα κορδόνια βάζουν φωτιά στα πόδια σου.  Καλοκαίριασε σου λέω. Το είδα και σε αφίσες στην εθνική- «γκραντ οπενινγκ» σε όλα τα μπιτσόμπαρα.

Γι αυτό, να παίρνεις καλύτερα το τρένο-. Και για να κάθεσαι στο παράθυρο .

Μου λες ότι φλερτάρεις με την τρέλα, αλλά εγώ σε προτιμούσα τότε που φλέρταρες με μένα και μετά αράζαμε παρέα στο παγκάκι. Άλλαξα. Όχι μόνο γειτονιά.

Στα πλακόστρωτα δρομάκια το σούρουπο συναντώ πολλούς ανθρώπους . Κοιτώ από τα ανοιχτά παράθυρα και προσπαθώ να κλέψω λίγο από την καθημερινότητα τους- να φτιάξω μια ιστορία και να γίνουν ήρωες . Όσα ανοιχτά παράθυρα τόσες ιστορίες.

Καρεκλιτσα μπαλκονάκι παρεάκι. Όνειρα μοναχικά ή και μοιραζούμενα.

Μυρίζει και κανένας βασιλικός που και που. Και γιασεμί. Και νυχτολούλουδο.

Σειρά σου να κλείσεις τα μάτια.

Πώς θα (ξε)φύγουμε;

Y.Γ Για όσους ασκόπως τριγυρνάνε και ρεμβάζουν..