Εκείνο που μισώ στο αιγαίo

photo by σ.μ.

Εκείνο που μισώ στο αιγαίο είναι η  δύναμη που σε εμποδίζει να φύγεις.

Τα αόρατα δίχτυα που απλώνει γύρω σου και φυλακίζει ανθρώπους, μνήμες, στιγμές, φιλίες..ζωές

Δημιουργεί ρίζες και δεσμούς αγάπης με γωνιές και σοκάκια και βράχους όπου καμιά προγονική γραμμή δε σε συνδέει ..

Σε οδηγεί στην ωμή αλήθεια. Βίαια μεν  ώρες ώρες αλλά με αλμύρα. Και ότι είναι αλμυρό είναι νόστιμο.

Σε μαγεύει. Δένει μια άγκυρα στην ψυχή σου και τη ρίχνει στη θάλασσά του .

Και άντε μετά  να τα μαζέψεις…..

Χέρια  χαιρετάνε. Μάτια. Χαμόγελα.. Δάκρυ. Θα ξανασμίξουμε.. να πιούμε ρακόμελο και σούμα..και ν αγκαλιαστούμε.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Τα νησιά ξεμακραίνουν στο σκοτάδι και κάποια στιγμή μένεις μόνος να κοιτάς από το φινιστρίνι τη θάλασσα.

Ζαλίζομαι και το στομάχι μου ανακατεύεται.

Δεν ήμουν φτιαγμένη για ταξίδια με πλοίο..νόμιζα.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Εκείνο  που αγαπώ στο αιγαίο είναι η ίδια δύναμη , που σε τραβάει να επιστρέφεις εκεί.

                                                                                                                                              

                                                                                                                                                    Σ.Μ     

από τόπο σε τόπο

photo by σ.μ.

Αὐτοβιογραφία

Μεταφέρω ἀπὸ τόπο σὲ τόπο
τὴ λύπη μου, αὐτὸ τὸ καλύβι
μὲ τὰ ἐλάχιστα πράγματα:
τὰ χαρτιά, τὶς μνῆμες, τὶς πέννες μου.
Τὸ πιὸ μεγάλο μου ἀπ᾿ ὅλα
τὰ πράγματα, μὲς
στὸν ἄδειο μου χῶρο,
εἶναι τὰ χέρια μου

Νικηφόρος Βρεττάκος

κάθε φθινόπωρο

κάθε φθινόπωρο

photo by σ.μ.

Κάθε φθινόπωρο θα φεύγω από κοντά σου.

Κάθε φθινόπωρο θα επιστρέφω στο νησί. Στη νηνεμία και τη γαλήνη της γυάλινης θάλασσας. Γιατί ο καιρός ξεκουράζεται τέτοιες μέρες από τα μελτέμια του Αυγούστου , το πάνω κάτω των ξυπόλιτων  ποδιών και τη φασαρία των καλοκαιρινών ημερονυχτομάγαζων.

Και θα είμαστε εμείς - ο καθένας μόνος του- και η θάλασσα. Κάθε φθινόπωρο σε νησί είναι διαφορετικά ίδιο.

Στο καφενείο σε χαιρετάνε  με αλήθεια και δε γελάς από υποχρέωση. 

Το νερό καθρεφτίζει τις βάρκες όπως και το πρόσωπο σου. Δεν μπορείς να υποκριθείς και ντρέπεσαι για την καθάρια όψη της μίζερης θυμωμένης και μικρόψυχης φάτσας σου στο νερό.

Ο ήλιος ζεσταίνει και δεν καίει.Το φως λαμπυρίζει και ΑΝΑΤΙΝΑΖΕΤΑΙ. Παρασέρνει και τα σωθικά.

Οι άνθρωποι τρέχουν αλλά δε βιάζονται. Φωνάζουν αλλά δε βρίζουν. 

 Σταματούν αλλά δεν κορνάρουν. Αντιδρούν αλλά δε δέρνουν. 

Τα ψάρια "πελαγώνουν" - ξανοίγονται προς τα βαθιά ελεύθερα.

Οι μουσικές στα μπαλκόνια τη νύχτα σμίγουν μ' εκείνες από τα ψαροκάικα.

Η άμμος του μεσημεριού μυρίζει παραλία και όχι αντηλιακό λάδι.

Το δέρμα γεμάτο αρμυρούς κόκκους άμμου - πάντα μου μοιάζουν με κόκκους από αλάτι- περιμένει για "αργότερα" να ξεπλυθεί.

"Αργότερα". που νυχτώνει και τα καλαμάρια πησιάζουν θαρρετά  τις λάμπες της ακτής, μαύρες σκιές στο βραδινό νερό.

"Αργότερα" που οι παρέες σμίγουν να πουν τις ιστορίες της ημέρας.

Τέτοιες νύχτες μου φαίνεται σαν να ζούμε σε άλλη εποχή. Χωρίς κινητό και ιντερνετ.

 Με κιθάρα και κανβά.

Με πόρτες ξεκλέιδωτες και αυλές ανθισμένες γεράνια.

Καφέ ελληνικό και γλυκό σιροπιαστό.

Με νύχτες και βαρκάδα στη φεγγαράδα.

Με κρασί και ποδήλατο.Θέατρο στους δρόμους και σουβλάκι στο παγκάκι.

Παγωτό στη βεράντα και τσαι γιασεμι.

.......

Και ερωτεύομαι.Και ελπίζω.Και ονειρεύομαι.

Ξεχνιέμαι. Αποσυνδέομαι λέμε. 

Μαθαίνω κάπως ν αγαπώ λιγότερο τον εαυτό μου και περισσότερο τους άλλους.
Μαθαίνω να σ αγαπώ.Και να σε σκέφτομαι.

Τώρα που ο φασισμός ορίζει κανόνες εικονικής καθημερινής σάπιας επιβίωσης,

και του καθενός η κόλαση θυμίζει εμπειρία , 

τι μένει εκτός από το να περιμένω σε κάθε μέλλον κάθε μου φθινόπωρο να επιστρέφω στο νησι....

                                                                                                                                               Σ.Μ

όταν σε συναντήσω, θα σε φιλήσω

photo by σ.μ.

Όταν προσπάθησες να φωνάξεις κάποιος είχε χαμηλώσει τη φωνή και δεν ακούστηκες

Όταν έκλαιγες για την πιο βαθιά σου στεναχώρια, αυτοί που νοστάλγησες ήταν μακριά και δεν ήρθαν

Όταν χόρευες στην πιο τρελή χαρά σου, ντρεπόσουν για κείνους που δε βρίσκουν λόγο να χορεύουν

Όταν αγάπησες με όλη σου τη δύναμη η αγάπη ήταν μικρή και ανώριμη να αντέξει το φορτίο

Όταν γύρισες την πλάτη με θυμό, κράταγες την ανάσα να μην ακουστούν οι λυγμοί σου

Όταν έπρεπε να μιλήσεις έσκυψες το κεφάλι και κοίταξες αλλού

Όταν έπρεπε να νιώσεις είχες πολλά να σκεφτείς και  όταν έπρεπε να σκεφτείς  μπορούσες μόνο να νιώσεις

Όταν περπάτησες στον κήπο με τους ασφοδέλους το παραμύθι είχε τελειώσει και το μικρό κορίτσι δεν ήταν πουθενά τριγύρω

Όταν έπεσε το αστέρι, τα φώτα  δε σε άφησαν να το δεις

Όταν σου έκλεψαν το ποδήλατο, εσύ αγόρασες αυτοκίνητο

Όταν δάνεισες το αγαπημένο σου βιβλίο, δε το πήρες ποτέ πίσω

Όταν ζωγράφιζες  τοπία με παπαρούνες ξεχνούσες να κάνεις γαλάζιο τον ουρανό

όταν το πλοίο έπιανε λιμάνι ο θόρυβος της άγκυρας ανατρίχιαζε τα σωθικά σου

Όταν έφυγες, κοίταγες μπροστά και τα χέρια που κουνιούνταν δεν αντιλήφθηκαν τα δάκρυα σου

όταν αποκοιμήθηκες γυμνός  στην αθωότητα της αγάπης κρύωσες και έψαξες για κουβέρτα

όταν διαγράφεις κύκλους σε ξένα όνειρα, τρομάζεις

όταν φοβόσουν έκλαιγες και όταν έκλαιγες γινόσουν παιδί

όταν συναντηθήκαμε μιλούσες για έναν ωραίο γνωστό άγνωστο κόσμο

όταν δεν μπορούσες να πάρεις αποφάσεις έλεγες ανέκδοτα

όταν έχασες, κρύφτηκες..

 Όταν γελούσες ο κόσμος  άστραπτε και ο μελαγχολικός κλόουν σταματούσε τα ακροβατικά του

Όταν κοίταζες τη θάλασσα  το βλέμμα σου ξέφευγε και χάιδευε το άπειρο…………………………………

Όταν μεθύσω θα κοιμηθώ και

όταν κοιμηθώ θα σε ακολουθήσω.

Όταν σε ακολουθήσω, θα σε συναντήσω και

όταν σε συναντήσω, θα σε φιλήσω.

Σ.Μ

μια βροχή που ξέπλυνε τη λύπηση κι έμεινε η ρίμα και η θύμηση

Έρχονται στιγμές που τα λόγια στερεύουν και οι λέξεις χάνουν το νόημα.

Εκείνες τις στιγμές –και μόνο- κλονίζεσαι και συνειδητοποιείς , αν παρατηρείς από μακριά πως σε κάθε πάροδο σε περιμένει ίσως ένα αύριο τελείως διαφορετικό από εκείνο που έχεις σκηνοθετήσει φανταστεί και ονειρευτεί..

ζούμε χωρίς να είμαστε προετοιμασμένοι για τίποτα και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα πάντα… το μεγαλύτερο πόνο..τη βαρύτερη απώλεια…..

Εφήμερα προβλήματα χωρίς «λύσεις», για να μάθουμε -και ίσως να μη το μαθαίνεις αν δε το βιώσεις - ότι όλα είναι τόσο απλά ,σκληρά  προσγειωμένα και μη δεδομένα.

Αναίτια γεγονότα στη μοίρα του τυχαίου σκορπάνε πόνο.

Τη χαρά συνήθως την επιλέγεις. Τη θλίψη όχι.

Δεν υπάρχει χρόνος.

Το άγνωστο του επόμενου δευτερολέπτου μπορεί να αλλάξει τον κόσμο του καθένα μας για πάντα…

Γι’ αυτό όσο κοινότυπο και θεωρητικά γενικό και αν ακούγεται..ας χαμογελάσουμε συχνότερα..

πριν  κλάψουμε αληθινά..

Σ.Μ

«έχει αέρα απόψε έχει αέρα..και ακούω μια φωνή σαν τη δική σου..»

…

Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη θάλασσα. Και ούτε θέλω.

(για να προλάβω και εκείνους που ανατρέχοντας σε ατάκες των παιδικών μας χρόνων θα απαντήσουν «δεν υπάρχει δεν μπορώ, δε θέλω υπάρχει».)

Ούτε θέλω.

 Ένα σκισμένο κομμάτι εφημερίδας κολλημένο πάνω στο πορτατίφ βρίσκεται εδώ για να επαναλαμβάνει κάθε πρωί αυτή τη φράση.

Ανήσυχες μέρες. Πάλι βρέχει, σαν να μη ξεδιψά με τίποτα αυτός ο τόπος από την  ξηρασία των  νησιών το καλοκαίρι.

Και η άνοιξη;; Εκείνη που κάθε ηλιοβασίλεμα της στον κάμπο μυρίζει  άχυρο και κάθε ηλιοβασίλεμα στη Θεσσαλονίκη ακακία;

Ο ήχος του ανέμου που λυσσομανάει στα νησιά το χειμώνα, και άλλοτε φανταζε τρομαχτικός, χαϊδεύει τώρα τα αυτιά μου , μετακινεί καρέκλες, λυγίζει τα κλαδιά και βάζει τα δυνατά του να ανακατέψει. Ό,τι μπορεί. Όσο πιο πολύ μπορεί. Το πιο ωραίο ανακάτεμα. Αυτό και εκείνο του κέικ στο μίξερ της μητέρας ,που συναγωνιζόταν σε θόρυβο τους τύπυς της αθλητικής κυριακής.

Σφύριγμα, στροβιλισμός…σκέψεις τρίτων που φτάνουν από μακριά και οι δικές μας που απομακρύνονται. Δέος και κλάμα βουβό σε τέτοια συγχορδία .

Κύμα.

Όσα τα χρώματα της θάλασσας το χειμώνα τόσες και οι αλλαγές . Είναι η έμπνευση για την επόμενη στιγμή ή η απόγνωση μιας κυκλοθυμικής κρυψώνας του μέτριου εγώ;

Αλήθεια, αν σου έκλεινα τα μάτια θα έβρισκες το δρόμο κατά κει;; Κι αν έπεφτες;;

Αλήθεια, αν δε μου κράταγες το χέρι θα μπορούσα να τρέξω πιο γρήγορα; Κι αν έπεφτα;

Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη θάλασσα. Όπως κάποιος χωρίς  εσένα.

Η ησυχία τεντώνεται σαν λάστιχο και καλύπτει το χώρο. Όχι το χρόνο.

Ανήσυχες μέρες. Πολιτικά πολιτιστικά οικονομικά. Ανήσυχες και οι νύχτες.

Σ’ αυτό εδώ το  σενάριο ο αέρας χορεύει διονυσιακούς σκοπούς και η καθημερινότητα παρακολουθεί βουβή πίσω από το τζάμι της αργοσύνης.

Η ζωή σε άλλη διάσταση. Καθένας άλλωστε δικαιούται πολλές. Η πιθανότητα να χαράξει μία ώρα νωρίτερα είναι  μηδενική όπως και εκείνη του να φάμε μαζί βραδινό.

Η ανάγκη της έκφρασης εξαντλείται σε 20 κοινότυπες διατυπώσεις και ότι γράφτηκε πιο πάνω αυτοκαταστρέφεται δηλώνοντας τον βαθύ ύπνο της δημιουργικότητας στις αγκαλιές της τεμπελιάς.

Πάντως, πριν κάποια 24ωρα είχε λιακάδα, και καθώς το φως βουτούσε στο  νερό και μαγνήτιζε το βλέμμα ,  ένα πράγμα μπορούσα να ξέρω σίγουρα.

Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη θάλασσα. Ούτε και θέλω.