Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

«Καλημέρα»


Δε τις ξεπερνάς τις νύχτες.
Ο καθένας θα μπορούσε να θυμάται οποιεσδήποτε νύχτες γουστάρει και να χαίρεται μ’ αυτή τη σκέψη.
Δεν είναι όμως σαν τις νύχτες που μένεις μέσα..που έμεινες μέσα, και κρύφτηκες από τη πολύβουη οχλαγωγία… εκείνες τις νύχτες, που είτε ήσουν 10 είτε 20 είτε 30..η ησυχία τους έχει πάντα εθιστικό άρωμα..σαν τα αγαπημένα στικάκια… απο σανταλόξυλο..ή κανέλα..ή σκέτο βανίλια..και κάθε φορά που γυρίζεις αποτελειωμένος από το βραδινό θόρυβο..ο νου σου επιστρέφει εκεί..
Είναι νύχτες αργές που ζητάς να κρατήσουν κι άλλο για να ρουφήξεις όλη τη σιγαλιά..και τελικά περνάνε γρήγορα..και η παραμικρή τους λεπτομέρεια σε συνδέει με τον εσωτερικό σου ουρανό..μόνο συγκεκριμένες πληροφορίες της έξω πραγματικότητας μπορούν να μη διαταράξουν τη χαρούμενη σιωπή …που μυρίζει ακακία και έχει χρώμα ..νομίζω ανθρακί.
είναι νύχτες όλων των εποχών..παλιών και νέων..φθινοπωρινών και ανοιξιάτικων
στο ραδιόφωνο ακούς “ jazz rock” και κάποια στιγμή το κλείνεις γιατί απομακρύνει τη σκέψη σου από το τώρα..και όταν το κλείνεις είναι που οι νύχτες αυτές γίνονται το πέρασμα σε όλες σου τις αναμνήσεις..
προσγειωμένος στο τώρα και ασφαλής στον εγωκεντρικό σου μικρόκοσμο απολαμβάνεις βόλτα στις αγορές και τα παζάρια του νου ζητώντας να ψωνίσεις-όχι όσο όσο- αλλά αργά και με προσοχή , εκείνα τα βιβλία που περιγράφουν την περιπέτεια της ζωής σου με την οποία σε συνδέει ετούτη η νύχτα..
Αγαλλίαση.
Είναι μοναδικές αυτές οι μοναχικές νύχτες..και όχι ..δεν ξεριζώνονται από μέσα μας…
αγαπημένοι μου ήρωες.
το σκοτάδι είναι φόβος. Αλλά για να πέφτεις μέσα του.
Οι νύχτες όμως έχουν φως. Το φως της λήθης. Και της αλήθειας. Σαν άλλοτε , μια ίδια άλλη νύχτα ένας ίδιος άλλος εσύ με βάρκα τη νοσταλγία ή απλά τη θύμηση ταξίδεψες στο μυαλό και συνδέθηκες με το άπειρο..το μοναδικά αναγκαίο..εκεί επιστρέφεις πάντα για να αδειάσεις αλλά και να γεμίσεις το τώρα σου.
Κάποια στιγμή σηκώνεσαι και ξεφυλλίζεις αγαπημένα βιβλία η κοιτάς φωτογραφίες..ή καπνίζεις στο μπαλκόνι και από κάτω μεθυσμένες παρέες φέρνουν μπροστά σου τη νεότητα.
Άλλη στιγμή ρουφάς τον αγαπημένο καπνό και η γεύση του σε φέρνει αυτόματα σε όλες τις προηγούμενες ρουφηξιές...καθισμένος να κλαίς στο σκαμνάκι της βεράντας ,,η να γελάς και να χαιρετάς κοιτώντας προς τα πάνω. Και είναι πάλι νύχτα.
Ξυπνήστε άτομα στο έκτο πάτωμα.
Άλλη φορά σε είδα να αγναντεύεις αεροπλάνα από βεράντα φοιτητή στην άκρη τ’ ουρανού..σε χώρα ξένη άγνωστη και μακρινή..ή να κοιτάς αριστερά..σαν τα παιδιά που έβλεπαν τρένα να περνούν.
Σε θυμάμαι στο σαλόνι να βλέπεις ταινία. Και ο μόνος ήχος είναι αυτό το χαριτωμένο «πλοπ» που προκύπτει αν σφίξεις και μαζέψεις τα χείλη προς τα μέσα και εκπνέοντας τα ανοίξεις απότομα…
«τι θα κάνεις;»
«θα κοιμηθώ, εσύ»
«εδώ, θ’ αράξω»……. «σ αγαπώ» «κι εγώ» κλικ.
. . . Υπάρχουν και αυτές οι νύχτες.
Ρουφάς μια γουλιά γάλα. Το ταξίδι είναι λίγο πιο μακρινό..και κάθεσαι μπροστά σε κόκκινη πλαστική κούπα της tupperware γεμάτη γάλα που πρέπει γρήγορα να καταναλώσεις και να φύγεις για το σχολείο. Αλήθεια, πως ζεις εκεί στα 4 σου, χωρίς να γνωρίζεις τη γεύση του καφέ;……
Κάποια στιγμή, καθώς η νύχτα προχωρά, εντυπωσιάζεσαι από το πόσα πράγματα χωράνε σ’ αυτά τα κιβώτια των αναμνήσεων..πόσα έλεγες πως θα κρατήσεις για πάντα..και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες είναι αδύνατο να ανακληθούν..
Και βαριέσαι. Το χθες το χθες το χθες. Τέλος πια για σήμερα..
Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει πίσω από μία πόρτα που κλείνει.
Επανέρχεσαι απότομα στο τώρα. Δυναμώνεις τη μουσική και ανοίγεις μια μπύρα. Είναι ακόμα νύχτα και μυρίζει μπισκότο.
Κρυώνεις, φοράς φούτερ και πίνεις φασκόμηλο.
Ο χρόνος ξεριζώνει τα πάντα. Υλικά και άυλα. Όχι όμως αυτές τις νύχτες.Με φεγγάρι. Ή μάλλον δεν ξέρω, μπορεί και χωρίς.
Είναι σαν τις στιγμές..τις κάνεις συλλογή ή τις εκτυπώνεις σε φόντο ασπρόμαυρο και τις κρεμάς με μανταλάκια στην αποθήκη, και κουβαλάνε τους ήχους και τα πρόσωπα αυτών που σου κράτησαν νοητά παρέα .
Ή είναι μονόχρωμες, βουβές και άδειες.
Ήρεμες όμως.
Εκείνο που τις διαφοροποιεί από τις άλλες..είναι η ξεγνοιασιά.
Το κλειδί για τον κόσμο των παιδικών μας χρόνων και την ουσία της ύπαρξης.
Εξάλλου, και η κάθε μέρα ,νύχτα ξεκινά. Μεσάνυχτα.
Καλημέρα.

Σ.Μ

3 σχόλια:

  1. kalhmera galazia leksh!!!!!mas ekanes na mh ksexasoume oti h kathe mera,h nea mera nuxta xekina...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λίγες οι νύχτες που χώρεσαν τις σιωπές και τις έκαναν τραγούδι.
    Λίγες κι εκείνες που πήραμε κάποτε απ’ το χέρι τη ζωή μας και τη βγάλαμε ένα βήμα πιο πέρα, κι αυτές οι νύχτες που γράφεις, αυτές μου θυμίζουν, τις τελευταίες. Μια μέρα μετά…

    ΑπάντησηΔιαγραφή