Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

Είδωλα χρόνια

photo by σ.μ.
Ναταλί,κάτσε φρόνιμα της έλεγαν και εκείνη γέμιζε ξανά και ξανά τα ποτήρια τους .
Πότε πότε σηκώνονταν και τους άδειαζε τα τασάκια και ήταν σαν να ήθελε να δώσει τέλος και να κλείσει τις ιστορίες για να αρχίσουν άλλες, καινούριες κουβεντες.
Στο μικρό μπαλκονάκι του νησόσπιτου μαζεύονταν κάθε βράδυ οι 5 τους να κάνουν τη ζωή λίγο πιο δική τους.
Της άρεσε να μιλούν για το παρελθόν, να λενε ιστορίες για ανθρώπους που είναι πια σκιές αλλά και για σκιές που συχνά μοιάζουν με ανθρώπους...αλλά έτσι όπως σε κοίταγε καταλάβαινες ότι δεν άντεχε άλλο.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το παρελθόν, της είχε πει ένα βράδυ. Μπορεί και πρωί. Από εκείνα τα πρωινά που τα μπερδεύεις με τα βράδια γιατί ο χρόνος συμπυκνώνεται. Συμφώνησαν. Αν και εκείνου δεν του άρεσε καθόλου να συμφωνεί μαζί της. Αυτό την τράβηξε εξάλλου απο την πρώτη στιγμή. Και το βλέμμα του, που τη διαπερνούσε σαν η ξιφολόγχη τα σώματα των καβαλάρηδων στις ταινίες.
Όταν οι κουβέντες λίγο σιώπαιναν έμπαιναν όλοι στον αυτοσχέδιο σκοτεινό θάλαμο. Η Ναταλί κράταγε το μπουκάλι με το ροζέ κρασί στο χέρι. Τι με κοιτάτε, το κόκκινο επιτρέπεται, δε χαλάει την εκτύπωση των φωτογραφιών, τους έλεγε.
........................................................................................................................................................................
-Γιατί πίνεις όλο από το μπουκάλι;
- Στο ποτήρι χάνεις τη μισή απόλαυση
-Θα δούμε ταινία;
........................................................................................................................................................................
Μετά άπλωναν τις φωτογραφίες να στεγνώσουν. Σαν τα χταπόδια που άπλωνε το πρωί ο Κυριάκος στα σκοινιά λίγα βήματα κάτω απ’το μπαλκόνι τους.
Όταν επέστρεφαν στα καθίσματα η Ναταλί άδειαζε πάλι τα τασάκια. Αλλάξτε κουβέντα τους έλεγε. Πέρασαν τα χρόνια.
Δεν είχαν περάσει. Στα βιβλία όλα ήταν ίδια. Η ίδια φλόγα και η ίδια αγωνία. Και τα διαβάσματα ίδια, να της κλέβουν από πάντα το χρόνο από τα βιβλία.
Τα δικά του βιβλία ήταν διάφανα. Και η βαλίτσα με τα αναρίθμητα cd.
Δεν το γουστάρω μωρέ το παρελθόν, της μύνησε χρόνια αργότερα. Έκανε ότι τον πιστεύει αλλά κοιτάζει πίσω στους σταθμούς των τρένων.
Όπου πάει βρίσκει τους ίδιους ανθρώπους να αγαπήσει. Με τις ίδιες ιστορίες στα αγύριστα κεφάλια τους. Ή μπορεί και να τους δημιουργεί. Για να θυμάται τα απογεύματα στον Έσπερο.
Μια μέρα, επιστρέφοντας από τη δουλειά, βρήκε στο γραμματοκιβώτιο μια πρόσκληση για παρουσίαση βιβλίου. Όλη η Ελλάδα εκδίδει και απο ένα βιβλίο,σκέφτηκε. Μαλάκες.
 «Χωρίς παρελθόν, πώς θα καταλάβεις το πεπρωμένο Ναταλί; Σε περιμένω» . Το γνωστό μονόγραμμα. Και μια υπογραφή.
Έβγαλε το σημειωματάριο.
«24 είδωλα κατοπτρικά χρόνια », έγραψε. Το έβαλε στο φάκελο της πρόσκλησης, και το έστειλε πίσω.

  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου