Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Λόγοι ή αιτίες


Είναι ίσως..

η μακρά διάρκεια παραμονής μακρυά από τη blogoσφαιρα ..που τα γεγονότα τρέχουν και άνθρωποι μικροί και μεγάλοι , απλοί και επιτηδευμένοι, ξανθοί και μελαχρινοί, λυπημένοι ή χαρούμενοι, γράφουν, σχολιάζουν, αναλύουν, συμμετέχουν, διαβάζουν και η ηδονή συμμετοχής σ’αυτο το διαδικτυακό μυστήριο

το καταπιεσμένο ψώνιο που ζητά χαραμάδες να αναδυθεί μπορείς να το αποκαλέσεις και ανάγκη ή και να είναι αυτή η εμπνευση όπως τη περιέγραψε ο Φ.Νίτσε: «Μια σκέψη περνά σαν αστραπή μέσα μας, φωτίζει καταναγκαστικά το νούμας και λέμε: αυτό ήταν, δεν είχα να επιλέξω.Είναι μια έξαψη που ξαφνικα το ίδιο αναλύεται σε ποταμούς δακρύων, και που μέσα τους περπατούμε, πότε ορμητικά και πότε αργοδιαβαίνουμε. Κάτι που ολοκληρωτικά μας συναρπάζει και κάνει το κορμί μας ν ανατριχιάζει και να μουδιάζει.Είναι σαν ένα ένστικτο ρυθμικών συνδυασμών που απλώνεται γύρω μας παίρνοντας χίλιες μορφές, και που μέσα του η αναγκαιότητα μιας παραφωνίας είναι το μέτρο για τη δύναη της έμπνευσης, ένα αντίβαρο στη πίεση της.»...ή τέλος πάντων κάπως έτσι

μπορεί να είναι τα όνειρα της Κυριακής ..και κάθε Κυριακής που σε περιμένουν χαμογελαστά με ανοιχτα φτέρα κάθε ξημέρωμα της για να καταλήξουν να καθονται ήρεμα και σκεπτικά στον καναπέ μαζί σου το απόγευμα μαζί με τον καφέ, ξεφυλλίζοντας εφημερίδα ή να κάνουν μαζί σου μια νυχτερινή βόλτα στη πόλη λίγο πριν κατεβάσεις τα πατζούρια . Η πληρότητα του απογέύματος που φεύγει, της εβδομάδας που τελειωσε..-παρότι ημερολογιακά και θεωρητικα η Κυριακή ειναι η πρώτη μέρα της εβδομάδας τη νοούμε πλέον σαν τελευταία- σαν μια στάση διακοπη από τον κυκλικό ρυθμό εξέλιξης των καθημερινών μας ασχολιών.Είναι τα κυριακάτικα απογεύματα που προσπαθείς να χορτάσεις τις τελευταίες στιγμές ανεμελιάς , η αχώνευτη πλην όμως περίεργη προσμονή για τη Δευτέρα που ξημερώνει, σαν να αρχίζει ένας νέος μικρός κύκλος επεισοδίων , εώς την επόμενη Κυριακή..με τα καινούρια όνειρα..και το εκ νέου δικαίωμα στην ανάπαυλα.

Ίσως είναι η εποχή μας.. ξέρετε τώρα, πολλοί από μας εκεί έξω αναζητούν να πιστεύουν ή αρεσκονται σαυτο, ή τελικά να είναι και η αδρή πραγματικότητα, ότι η εποχή μας είναι δύσκολη.Σίγουρα χρειάζεται ορισμό η έννοια της δυσκολίας και βέβαια πάντα εξαρτάται από ποια σκοπια θα το δεις και πόσο και πως αυτή η δυσκολία θα δαταράξει την εσωτερικη σου ισορροπία.Όπως και να έχει πάντως δε γινεται να μείνεις αμμέτοχος όταν τα μήκη κύματος συσσωρευμένης απογοητευσης αντιδρασης αδιαφοριας κτλ κτλ διαπερνουν τις μυικές σου στιβάδες. «Σε τέτοιες εποχές λοιπόν ακμάζει η τέχνη,και να περιμενεις πολλα απο δω και μπρος» όπως σωστα μου επισήμανε ένας φιλος την Παρασκευή το βράδυ.Ίσως να προκειται τελικα για μια απαντηση συμμετοχής στις δονήσεις του σημερινού γίγνεσθαι.

και για να μη μακρυγορώ -αν και μου είναι δυσκολο το λακωνίζειν απο γεννήσεως- είναι απλά άλλο ένα ιστολόγιο για όλους τους ανθρώπους όλες τις πράξεις τις επιλογές και καταστάσεις που άθελα τους ή μη ήθελαν θέλησαν και θέλουν να φύγουν για πάντα,και όπου πάντα τοποθετήστε ότι περνάει από το νού σας, από ταξίδια και όνειρα μέχρι στασεις ζωής και ιδεολογίες, εργασίες και φιλίες ή ακόμα και από τα ίδια τα χαρακτηριστικά του εαυτού τους..δηλώνοντας το ευθαρσώς και ευθέως, δείχνοντας δύναμη και διάθεση για αλλαγή ,της μέρας, της παρέας, της δουλειάς. της κοινωνίας,,του κόσμου όλου (ο απαραίτητος ρομαντισμός)...ΚΙ ΟΜΩΣ...αυτοί οι άνθρωποι οι συμπεριφορές, οι καταστάσεις, τα πάθη..είναι που συνήθως δε πάνε πουθενά...μιλάνε για την αλλαγή και δεν επιχειρούν την αλλαγή.

Για όλες τις επαναστάσεις που κερδίσαμε για τις αλλαγές που τολμήσαμε τις επιλογές που υποστηρίξαμε για τις φορές που θέλαμε «να φύγουμε για πάντα» και να δημιουργήσουμε το δικό μας θεατρικό ή και αληθινό σύνορο της ευτυχίας στο χθες το αυριο και το τωρα αλλά και για εκείνα που νομίζουμε πως χάσαμε ή αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε, όπως το χαμόγελο στα χείλη αγαπημένων,τη γεύση μιας κουταλιάς σαντιγυ με φράουλες, η πρωτη γουλιά καφέ και τη στιγμή που καταπίνεις η εκπνοή από τη πρώτη ρουφηξιά του τσιγάρου ..για τραγούδια ,μυρωδιες , στιγμές και καταστάσεις καθημερινής τάξης και αταξίας, ιδέες, πρότυπα και ωμή καθημερινότητα..απλότητα..

Γι αυτά και άλλα πολλά πουο χρόνος θα δείξει..καλως ήρθα και καλως σας βρήκα ή και κακώς αλλά ποιος νοιάζεται;

Υ.Γ:Ο τίτλος του blog είναι από ένα σύνθημα γραμμένο κάπου στο κέντρο της Αθήνας , αναρτημένο στη στήλη «δελτιο τοίχου», του περιοδικού μετρό κάπου το 2004-2005-για όσους θυμούνται, από τη μαριάνθη πελεβάνη, συνοδευόμενο από ένα κείμενο με ομόνυμο τίτλο που επηρέασε οριστικά τη σκέψη του τότε μπορεί ακόμα και του τώρα εγκεφάλου μου.

Για τις καθημερινές διεξόδους λοιπόν της ψυχής και του σώματος, γιατί ακόμα και ένα βλέμμα έξω από το παράθυρο ή μια αγκαλιά ή μια λέξη γραπτή ή προφορική μπορεί να είναι η πύλη για μια διέξοδο απο το κατασκευασμένο προφιλ μας.

Σας το παραθέτω. ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Αυτή τη φορά το καλοκαίρι φαίνεται να ήρθε τη κατάλληλη ακριβώς στιγμή. Ύστερα από ένα βαρύ και σκοτεινό από κάθε άποψη χειμώνα, αποπειράται να δώσει στα χρώματα τους άλλους ,τους φωτεινούς συμβολισμούς και στη ζωή, την άλλη, την ευεργετική της σημασία. Η αδιάκοπη ροή στη φύση ευτυχώς αδιαφορεί για τον δικό σου επινοημένο και μικρόψυχο χρόνο. Κι εσύ αναζητάς όσο ποτέ , ιδίως τώρα, κι όπως πάντα, διακοπή. Σαν ένα άνοιγμα, μια διέξοδο που οδηγεί σε μια άλλη πραγματικότητα, πέρα από τη δακτυλοδεικτούμενη. Θέλεις να φύγεις. Η κίνηση, σου δημιουργεί τη ψευδαίσθηση της αλλαγής. Ναι, να φύγεις, να φεύγεις από ότι δε σε κάνει καλύτερο, από ό,τι δεν έχει καρδιά. Να ανοίγεις νέους ελεύθερους ορίζοντες . Να πηγαίνεις αλλού, μέχρι εκεί που αντέχεις να θαυμάζεις. Και να φαντάζεσαι. έτσι έρχεσαι πιο κοντά στο άτοπο, στο μοναδικό αναγκαίο. Και μετά, επιστρέφοντας αλλιώτικος κάθε φορά από τη περιπλάνηση, να επιμένεις να ζεις με δέος αυτό που είσαι. Έτσι να είσαι πλήρης, πάντα έτοιμος και καινούριος, ανυπάκουος στο επιβεβλημένο, απείθαρχος στο μάταιο, απόλυτος στο άδικο, αθώος στο ψέμα, και δυνατός καθόλα.

Και να προσέχεις αυτούς που θέλουν να φύγουν για πάντα, γιατί συνήθως δε πάνε πουθενά…

«Να επιμένεις να ζεις με δέος αυτο που είσαι, να επιμένεις να ζεις με δέος αυτό που είσαι, να επιμένεις να ζεις με δέος αυτό που είσαι»..ταιριάζει με καθε βηματισμό ή τουλάχιστον έτσι το προσάρμοσα εγώ σιγοψιθυρίζοντας το απο τότε.

Πάω να λιαστώ, btw καλή κυριακή.

Σ.Μ

2 σχόλια:

  1. ''...Καπνίσαμε –θυμήσου– ατέλειωτα τσιγάρα συζητώντας ένα βράδυ
    –Ξεχνώ πάνω σε τι– κι είναι κρίμα γιατί ήταν τόσο μα τόσο ενδιαφέρον.
    Μια μέρα, ας ήτανε, να φύγω μακριά σου αλλά κι εκεί θα ‘ρθεις και θα με ζητήσεις
    Δεν μπορεί, Θε μου, να φύγει κανείς ποτέ μοναχός του...''

    ;-)
    baze kai asteraki ekei pou epitrepetai na plantakso...... ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Χριστίνα..

    Θα ῾ρθει μια μέρα
    που δε θα ῾χουμε πια τι να πούμε
    Θα καθόμαστε απέναντι
    και θα κοιταζόμαστε στα μάτια... ;)))

    Υ.Γ: είσαι μακρυά αλλά τόσο κοντά

    ΑπάντησηΔιαγραφή