Mad World

All around me are familiar faces

Worn out places, worn out faces

Bright and early for their daily races

Going nowhere, going nowhere

And their tears are filling up their glasses

No expression, no expression

Hide my head I want to drown my sorrow

No tomorrow, no tomorrow

And I find it kind of funny

I find it kind of sad

The dreams in which I'm dying

Are the best I've ever had

I find it hard to tell you

'Cos I find it hard to take

When people run in circles

It's a very, very

Mad World

Children waiting for the day they feel good

Happy Birthday, Happy Birthday

Made to feel the way that every child should

Sit and listen, sit and listen

Went to school and I was very nervous

No one knew me, no one knew me

Hello teacher tell me what's my lesson

Look right through me, look right through me

Πραγματικά, γύρω μου συνεχώς γνωστά πρόσωπα περπατάνε βιαστικά, συναντιούνται για λίγο τα βλέμματα μας, «σ έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω» σκεφτόμαστε αστραπιαία με το στίχο του παλιού ερωτύλου-δεν σχολιάζω- τροβαδούρου και μετά γυρίζουμε το κεφάλι βιαστικά από την άλλη ακολουθώντας την αδιάσπαστη ροή της καθημερινότητα μας..Daily races…going nowhere.. Και λες, που τον ξέρω αυτόν που τον ξέρω, έχουμε συμπέσει πουθενά στο χωροχρόνο ή τον έχω δει στο φατσοβιβλίο, καταλαβαίνετε, είναι και αυτό το δίλλημα πια. Τρέχει λοιπόν ο κόσμος, τρέχει να προλάβει..τη τράπεζα, το ραντεβού , το φούρνο , το τρένο, το μοναδικό ανοιχτό φαρμακείο, την ουρά στο ικα, στη δεή..στο ασανσέρ, σε κάνει και στην άκρη με το χέρι καμιά φορά για να περάσει, γιατί βλέπετε η δουλειά του ( ικα, ασανσερ, δεη , γραφείο ή οτιδήποτε) είναι σίγουρα πιο σημαντική από τη δική σου. Όπως εκείνη η ευγενέστατη κυρία, που συνάντησα προχθές σε κεντρικό δρόμο της πόλης που ζω, μάλλον πεζοδρόμιο , και το τονίζω γιατί όσοι μένουν εδώ γνωρίζουν το πρόσφατο ενδιαφέρον για καλλωπισμό των δρόμων μέσω διαπλάτυνσης των πεζοδρομίων και δημιουργίας πάνω τους ποδηλατοδρόμων –λέμε τώρα. Δε θα αναφερθώ στις πλαστικές ανθοστήλες που «κοσμούν» τις λάμπες του ίδιου δρόμου, γιατί θα προσβάλω το ίδιο το κίνημα kitsch. Έλεγα λοιπόν για εκείνη τη στιγμή που ανέμελη περπατώ κρατώντας στο πλάι το ποδήλατο και χαζεύω μια βιτρίνα όταν μια υπερσπaστικότατη φωνή έρχεται από το υπερπέραν (θα μπορούσε αλλά δυστυχώς ήταν πίσω μου) –

-Άντε κοπελιά με το ποδήλατο στο δρόμο – έχουμε να περάσουμε (να σημειώσω εδώ ότι είχε τουλάχιστον 2 μέτρα δίπλα να περάσει, και πατούσε και τον ποδηλατόδρομο)

-και μεις έχουμε να σταθούμε, απάντησα ανεπιτυχώς, ξαφνιασμένη

Αν η ηλικία της δεν ήταν προχωρημένη θα έλεγα ότι κάνουν πάρτυ οι ορμόνες και ίσως να τη συμπονούσα τη γυναίκα, αλλά αντικρίζοντας το γεμάτο από στριμενοσύνη πρόσωπο και τις σακούλες με τα μαρούλια και τα αυγά στα χέρια και ενώ το ανθρωπάκι μέσα μου έκανε χειρονομίες έβριζε και κλωτσούσε, άρχισα να γελάω μέχρι που μπήκε στην είσοδο της επόμενης πολυκατοικίας και χάθηκε στη βιασύνη της κοιτώντας με, με ξινίλα. Με το παράδειγμα αυτό φυσικά δε θέλω να προσβάλω κανέναν, εξάλλου η γυναίκα μπορεί να είχε προβλήματα , να είχε μαλώσει με τον άντρα της, να ψόφησε η γάτα της κτλ κτλ, απλά δε μου άρεσε ο τρόπος και απλά δε μου άρεσε γενικώς.

Anyway, μετά πέρασε μια μέρα ή και δύο και είχα ξεχάσει την κυρία (έτσι νόμιζα) και έπαιξε στο ραδιόφωνο τυχαία το mad world και σκέφτηκα πάλι την κυρία ( κόλλημα ) αλλά και άλλες κυρίες και κυρίους μικρής ή μεγάλης ηλικίας που τρέχουν τρέχουν all day busy και ανησύχησα πως όλοι μπαίνουμε σιγά σιγά σαυτή τη κατηγορία ..και πως μια μέρα θα γίνω σαν αυτή τη κυρία (συνεχίζεται το κόλλημα ) και μετά ανατρίχιασα και stop.

Γενικά , λοιπόν, πανζουρλισμός, και πάνω και κάτω , και μέσα και έξω και περα και δώθε και τώρα και μετά τρέχει ο κόσμος τρέχει και δε φτάνει, κορνάρει βρίζει, φωνάζει, σπρώχνει στο λεωφορείο, σπρώχνει στην ουρά και ενώ ξεκινάς ανέμελος μια νέα μέρα, φτάνεις στη δουλειά με τα νεύρα τσατάλια. Και μέσα σόλο αυτό έρχεται και η αλκυόνα, η τιμωρημένη από το Δία κόρη του Αιόλου , και γεννάει.

Λίγο αργά βέβαια αλλά καιρός ήταν , για να φορέσουμε λίγο και τα γυαλιά ηλίου μας, βρε αδερφέ. Ξεχύθηκε ο κόσμος στα cafes και τα bars και τα οινοφαγοποτεία – ναι ναι όλοι αυτοί οι βιαστικοί – και έλεγα και γω , τι ωραία τώρα θα γελάσει λίγο το χειλάκι τους. Αλλά μάταια, μπαίνεις στο ασανσέρ, και στη καλημέρα σου , ο άλλος γυρνά τη πλάτη και κοιτιέται στον καθρέφτη. Εκτός δλδ του ότι δε λέει μια καλημέρα κι ας πέσει κάτω, μπαίνει και μπροστά να μη μπορείς εσύ να διορθώσεις το τσουλούφι που πετάει.

Μα τη αλαζονεία! Από μικρή, διατυμπάνιζα πως δεν ανέχομαι την υποκρισία, χωρίς καν να αντιλαμβάνομαι καλά καλά το νόημα της λέξης, αλλά η αλαζονεία, είναι πλέον ανώτερη ενόχληση και σαν να μη φτάνει αυτό, υπάρχει παντού, σε κάθε έκφανση της ζωής. Έχουμε έτσι την αλαζονεία του πλούσιου στον φτωχό, του ψηλού στον κοντό, του δυνατού στον αδύναμο, του αδύνατου στον παχουλό, του νέου στο γέρο αλλά και αντίστροφα του σοφού γέρου στον ξεροκέφαλο νέο, του καλού μαθητή έναντι του κακού αλλά και του μάγκα στο φλώρο, η αλαζονεία της bmw στη Nissan, των μπισκότων Παπαδοπούλου στα Αλλατίνη, της μερέντας στη νουτέλα, του αλατιού στο πιπέρι, του λιονταριού στη τίγρη, του σκαθαριού στο μυρμήγκι, Η αλαζονεία της μέρας στη νύχτα, της άνοιξης στον χειμώνα, του σκύλου στη γάτα, του καθηγητή στον μαθητή, του δεξιού στον αριστερό και αντίστροφα, του ολυμπιακού στον παναθηναϊκό και τούμπαλιν, του αθηναίου στον σαλονικιο, του έντεχνου στον μπουζοκοβιο, του μέταλλου στον ροκά, του πολιτευόμενου στον πολίτη, του υπουργού στον βουλευτή, του υγιή στον άρρωστο, του εργαζόμενου στον άνεργο, της θάλασσας στο βουνό, του ήλιου στη βροχή....παντού παντού σε οποιαδήποτε κατάσταση υπάρχει ένας κατά τρόπο τινά και υπό συνθήκες «κατώτερος», και κάποιος από πάνω να δείχνει αλαζονεία..και να ασκεί τη δική του εξουσία σ αυτόν το βιαστικό κόσμο με τον δικό του επινοημένο και μικρόψυχο χρόνο.

Mad world..εξάλλου τι είναι λογικό…και πως και γιατι

Καλή εβδομάδα και να θυμάστε τρέχει καλύτερα όποιος τρέχει.....ξυπόλυτος

Σ.Μ